ترمیم زخم یک فرآیند پیچیده با واسطه های پاتوفیزیولوژیکی و ایمونولوژیکی بسیار وابسته به هم برای بازگرداندن یکپارچگی سلولی بافت آسیب دیده است. ترمیم زخم پوستی پاسخ ترمیمی به بسیاری از آسیب شناسی های ناشی از تروما، جراحی و سوختگی است که منجر به ترمیم و عملکرد سلول های آسیب دیده می شود. بسیاری از روش‌های مختلف برای درمان زخم‌ در منزل بصورت  حاد و مزمن مانند درمان ضد میکروبی به کار گرفته شده‌اند، زیرا بیشتر زخم‌ها مستعد عفونت‌های میکروبی هستند و درمان آن‌ها دشوار است.

با این حال، بسیاری از عوامل ضد میکروبی در درمان زخم به دلیل ظهور چندین باکتری مقاوم به دارو بی اثر شده اند و شکست در روش های فعلی درمان زخم به طور گسترده گزارش شده است. به همین دلیل به دنبال درمان های جایگزینی بوده است که یکی از آنها استفاده از عسل به عنوان عامل درمان زخم است. استفاده از عسل اخیراً برای استفاده احتمالی در درمان زخم و پزشکی ترمیمی محبوبیت بالینی پیدا کرده است.

 عسل یک ماده طبیعی بی‌خطر است که در مهار رشد باکتری‌ها و درمان طیف وسیعی از انواع زخم‌ها از جمله سوختگی، خراشیدگی، کورک‌های دیابتی (آبسه‌های پوستی مرتبط با دیابت)، بدخیمی‌ها، جذام، فیستول، زخم‌های پا، زخم‌های ناشی از ضربه موثر است. کورک، زخم دهانه رحم و واریس، قطع عضو، ترکیدگی زخم های شکمی، زخم های سپتیک و جراحی، ترک خوردگی نوک سینه ها و زخم در دیواره شکم. عسل شامل طیف گسترده ای از ترکیبات فعال از جمله فلاونوئیدها، اسید فنولیک، اسیدهای آلی، آنزیم ها و ویتامین ها است که ممکن است در بهبود روند بهبود زخم عمل کند.. برخی از عسل را برای بهبود زایمان در طول درمان زخم استفاده می کنند.

عسل از شهد گل های جمع آوری شده توسط زنبورهای عسل تهیه می شود و بیشتر از گلوکز و فروکتوز تشکیل شده است. با این حال، حاوی ویتامین ها، مواد معدنی، اسیدهای آمینه، آنزیم ها، اسیدهای آلی و سایر ترکیبات نیز می باشد. ترکیب آن تحت تأثیر تغییرات فصلی و همچنین موقعیت جغرافیایی که در آن شهد توسط زنبورها جمع آوری شده است. میزان رطوبت مخلوط شهد رسوب‌شده کاهش می‌یابد و خشک می‌شود، غلیظ‌تر می‌شود و عسل چسبناک تولید می‌کند

خواص طبیعی عسل و همچنین ترکیبات فعال آن برای روند بهبود زخم بسیار مهم است . عسل طبیعی یک مایع چسبناک است. قوام ژله ای آن یک لایه سطحی روی زخم ایجاد می کند که از ورود باکتری ها جلوگیری می کند و از زخم در برابر کم آبی محافظت می کند. محتوای قند بالای آن شیب اسمزی بالاتری ایجاد می کند که مایع را از طریق بافت زیر پوستی به سمت بالا می کشد و منبع گلوکز اضافی برای شکوفایی اجزای سلولی در ناحیه زخمی ارائه می دهد . فعالیت آبی عسل کم  است که از رشد باکتری ها در سطح زخم جلوگیری می کند و آن را کنترل می کند و باعث جریان مایع می شود که لجن، زباله ها و بافت نکروزه و همچنین میکروارگانیسم ها را از زخم خارج می کند. جدای از این، فعالیت کم آب عسل به انتقال اکسیژن و مواد مغذی از بافت عمیق به ناحیه زخم کمک می کند. علاوه بر این، PH پایین عسل باعث افزایش اکسیژن رسانی به بافت می شود، در حالی که رادیکال های آزاد که منجر به آسیب بافتی می شوند، توسط فلاونوئیدها و اسیدهای معطر حذف می شوند

.